Dit is onze meest recente blogtekst:

CHatGPT

Er waait een nieuwe wind door de wereld, koud en rekenkundig. Onder het mom van vooruitgang sluipt de kunstmatige intelligentie onze levens binnen, als een ongenode gast die zich voordoet als vriend. Men zegt dat zij helpt bij het oplossen van complexe taken, dat zij het denken verlicht. Maar het denken is geen last, het is een roeping. En wie zijn ziel uitspreekt tegenover een algoritme, offert haar op aan een spiegel die niet terugziet - een paleis van reflecties zonder hart, zonder genade.

De jeugd, nog ongevormd, nog zoekend naar de contouren van hun innerlijk landschap, wordt het eerst getroffen. Zij staan bloot aan een wereldbeeld dat niet geboren is uit contemplatie, maar uit berekening. De heren van Silicon Valley - priesters van een nieuwe religie - verkondigen hun geloof in de almacht van technologie. Sommigen, als Altman, fluisteren van verlossing door data; anderen, als Thiel, dromen van onsterfelijkheid, vermengd met een karikatuur van het christendom, alsof het mysterie van de verrijzenis een code is die men kan kraken.

Wat rest ons dan, aan het begin van een nieuw seizoen van jeugdwerk? Wat kan een dorpskerk, een stadsgemeente, doen voor haar jongeren, die midden in dit krachtenveld staan, tussen de roep van de machine en de fluistering van de Geest?

Stel uzelf de vraag: is onze Kerk - oud, gewond, maar levend - nog een toevluchtsoord? Is zij een plaats waar jongeren hun hart kunnen openen, zonder angst, zonder oordeel? Wanneer men ziet hoe duizenden jongeren samenkomen om met paus Leo de heilige mis te vieren, dan gloort er hoop. Misschien, heel misschien, is het vertrouwen nog niet verloren.

Maar kunnen zij nog onderscheiden? Kunnen zij ChatGPT blijven zien als een veredelde encyclopedie, en niet als een biechtvader? Want big tech wil ons doen geloven dat kennis slechts data is, dat de mens een algoritme is dat zichzelf denkt. Maar in de Kerk, met haar oude teksten, haar rituelen, haar stiltes, leren wij dat de werkelijkheid dieper is. Dat er zoiets bestaat als levenskunst, als zielzorg. Dat de mens een geheim draagt, een mysterie dat niet te reduceren valt tot nullen en enen.

Leer de jongeren die stem te horen, de stem van God, die spreekt in het binnenste, zacht maar onontkoombaar. Hij alleen kent hen werkelijk. Niet Altman, niet Thiel, niet de machine. Maar dat vraagt om volwassenen die hun eigen ziel koesteren, die de gemeenschap dragen in gebed, lofzang en liefde, die de jongere zien, werkelijk zien.

Dan kan de Kerk opnieuw een baken zijn. Niet van nostalgie, maar van menselijkheid. In een wereld waar het menselijke onder druk staat, is zij een unieke plek van ontmoeting. Waar levens elkaar raken, niet via schermen, maar in de sacrale ruimte van het ‘samen-zijn’. Daar, in de schaduw van het altaar, wordt de mens opnieuw geboren, niet als data, maar als kind van God.

Roger A. Maes.